Maximus dolor, inquit, brevis est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Hic ambiguo ludimur. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Duo Reges: constructio interrete.

Ea enim vita expetitur, quae sit animi corporisque expleta virtutibus, in eoque summum bonum poni necesse est, quandoquidem id tale esse debet, ut rerum expetendarum sit extremum.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Nemo igitur esse beatus potest. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Bork: Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.
In schola desinis.: Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?
Nihilo magis.: Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.
Quibusnam praeteritis?: Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?
Erat enim Polemonis.: His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.
Sed hoc sane concedamus.: Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Est, ut dicis, inquit; Hi curatione adhibita levantur in dies, valet alter plus cotidie, alter videt. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Hoc sic expositum dissimile est superiori.

Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine,
alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura
nos ipsa deductura sit.

In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut
nec res videre optimas nec agere possint.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.
Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum.
Quaerimus enim finem bonorum.
Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;
Quod quidem iam fit etiam in Academia.
At hoc in eo M.